Door Het is een treffende beschrijving, de naam ‘Soundbox’. Deze actieve 2.0-speaker met dockaansluiting voor een iPhone of iPod Touch ziet er nogal doosvormig uit. Maar het is wel een mooie doos, met afgeronde hoeken en een wat nostalgisch overkomende stoffen bekleding.
Heel de Soundbox lijkt hierdoor wel één gigantisch grote luidspreker, een gevoel dat versterkt wordt door het ontbreken van opzichtige knoppen of een groot
scherm.
De iPad zal overigens niet op de Soundbox passen. Eigenaars van de Apple-tablet of een mobiel toestel van een ander merk kunnen via een lijningang hun apparaat aansluiten.
,
Het toestel dat wij testen heeft een bovenplaat uit geborsteld aluminium. Dat weten we wel te smaken.Iets minder ons ding zijn de inlegwerken in felle kleuren die over de bovenplaat geklikt kunnen worden, en door Loewe apart verkocht worden. Het is een gelijkaardige vorm van personalisatie als bij de Individual-televisies van het merk.
Zelfs aan de high-end kant van de markt zijn er ondertussen behoorlijk wat speakerdocks op de markt. Loewe onderscheidt zich echter wel, door de Soundbox uit te rusten met een FM-radio én een cd-speler.
De term speakerdock is daarom een beetje oneerbiedig, want je zou het net zo goed een compacte all-in-one kunnen noemen. De cd-speler speelt de schijfjes trouwens binnen via een discrete sleuf aan de bovenkant. Een bescheiden display vooraan maakt het strakke design ‘af’.
Die soberheid zet zich ook door bij de features en instel- lingen: je kan alleen kiezen uit de verschillende bronnen en je kan de bas- en treble wat tweaken.
De afstandsbediening breekt de strakke trend wel enigszins, want Loewe levert zijn standaardkastje mee dat ook geschikt is voor andere Loewe-producten, incluis hun televisies. Het is dus een vrij groot model, met een aantal overbodige knoppen. En toch ontbreekt er net één cruciale knop.
,
Tot zover het Box-gedeelte van de Soundbox, maar hoe zit het dan met het Sound-luik? Ella Fitzgerald, April March en The Herbalizer trekken de luistertest op gang.
Meteen maakt de Soundbox een goede indruk. Hij klink echt wel goed, met volle bastonen en een hoog dat lekker fris uit de hoek komt, toch bij een redelijk luister- volume. De middentonen zitten dan weer in de verdrukking, maar zonder dat het totaalresultaat er teveel onder te lijden heeft.
De Soundbox is trouwens behoorlijk omnidirectioneel voor een speakerdock, althans: in het horizontale vlak. Wat het een interessante keuze maakt als je een hele kamer van muziek wil voorzien zonder af te moeten rekenen met een geluidskwaliteit die sterk varieert naargelang waar je zit. H
et is wel absoluut een tafelmodel, want als je de Soundbox op de vloer of boven op een kast installeert verlies je wel het klankevenwicht.
Hoe langer ik naar de Soundbox luister, hoe meer dat het duidelijk wordt dat er iets subtiel aan de hand is.
Bij de drie vermelde artiesten valt het aanvankelijk niet zo op, maar na een poosje luisterplezier met wat meer namen uit andere genres valt het toch op dat de opnames ruimtelijker klinken dan normaal. Het lijkt wel alsof dat Soundbox een minimale delay toevoegt tijdens processing, met een apart, ja, zelfs nostalgisch geluid als resultaat. Het live-gevoel bij jazzopnames wordt er netjes door aangedikt.
Maar bij bepaalde gitaargroepen komt het wat minder aangenaam over, en zeker bij opnames die al zeer ruimtelijk zijn is wat de Soundbox er aan toevoegt er teveel aan. Een aantal tracks op Kid A van Radiohead bijvoorbeeld, klinken er zelfs een beetje chaotisch door. En als Thom Yorke zijn keel openzet voor zijn kenmerkende hoog stemgeluid, horen we bij hoge volumes af en toe een tikkeltje vervorming.
,
Uiteindelijk zijn dit veel woorden om een subtiel gegeven te beschrijven, een gegeven dat de meeste mensen wellicht niet zal opvallen noch storen. Meer zelfs: ik ben overtuigd dat een heel aantal personen net zal vallen voor die warme, naar melancholie smakende klankkleur. Als de gepaste tracks worden gespeeld, geef ik hen geen ongelijk.
