Door Als je de huidige Bondgekte al overweldigend vindt, heb je wellicht in 1983 nooit langs een bioscoop geparadeerd. Indien je dat wel zou hebben gedaan, zou je liefst twéé affiches met een Bondfilm hebben gezien: een van de twee was Octopussy, de officiële nieuwe prent met Roger Moore, de andere was Never Say Never Again, met – jawel – opnieuw Sean Connery in de hoofdrol.
Never Say Never Again was de eerste en enige officieuze James Bondfilm. Hoe dat zo kwam is een stuk filmgeschiedenis op zich. De film was een soort remake van Thunderball, waarin Connery bijna twintig jaar eerder ook al de rol van 007 op zich nam. Maar de roman waarop die 'officiële' film was gemaakt, had Bondbedenker Ian Fleming op zijn beurt gebaseerd op een filmscenario dat hij samen met twee anderen had geschreven. Die verkregen via een rechtbank de rechten op het aanvankelijke filmscenario – niet de roman dus – en dat script werd onder de vleugels van filmstudio Warner Bros. een film.
De titel alludeerde op de uitspraak van Sean Connery in 1971, dat hij nooit meer Bond zou vertolken. Maar hij kwam wél nog eens terug, en hij deed dat goed. De 007 die hij neerzet in deze zijsprong is van een heel andere orde dan de licht clowneske interpretatie die Moore eraan gaf, en delft terug in zijn eigen klassieke vertolking van Bond. Dat kwam ook dankzij de bekwame regie van Irvin Kershner (ook al de regisseur van Star Wars: The Empire Strikes Back).
Never Say Never Again bewees ook dat Moore een paar films te lang gestalte gaf aan het personage. In deze prent speelde de toen 51-jarige Connery een ouder wordende Bond, terwijl hij lichamelijk patenter was dan de drie jaar oudere, officiële 007, één cinemazaal verder.
Zondag 28 oktober op Eén om 14u00
