Door De VG-20 is niet de eerste camera van Sony die zich op de grens tussen beter fototoestel en kwalitatieve videocamera nestelt. Ongeveer twee jaar geleden verschijnt de VG-10, die ook in FWD besproken werd.
Nu is er dus dit toestel, dat je kunt beschouwen als een grondige update in plaats van een substantieel nieuwe camera. Sony probeert hier vooral de kritiek op de VG-10 te pareren door een nieuwe versie neer te zetten die op verschillende punten verbeterd zou zijn en ook enkele nieuwe functies aan boord heeft.
,
Het ding waarmee de VG-20 zich onderscheidt is natuurlijk de verwisselbare lens. En dat is toch vrij uniek, vooral omdat Sony voor de VG-20 dezelfde E-mountvatting gebruikt als voor zijn Sony NEX-systeemcamera’s. Je kunt dus de lenzen van die toestellen gewoon op de VG-20 schroeven en er mee aan de slag gaan.
Standaard wordt de camera geleverd met de ster van de E-mountfamilie, de 18-200 mm lens. Het is een uitstekende objectief dat ook door fotografen geprezen wordt, met een bereik waarmee je zowel close-ups als zaken die verder weg staan in beeld kunt brengen. De 18-200 mm lens heeft overigens een relatief goede beeldstabilisatie aan boord – toch niet onbelangrijk voor video uit de losse pols.
Merk op dat ik meteen begin over lenzen, vooraleer over andere specificaties te hebben. Dat is geen toeval. Een van de reden waarom videoliefhebbers steeds meer overschakelen op reflexcamera’s en geïnteresseerd zouden zijn in de VG-20, is net dat verwisselbare lenzen in combinatie met een betere beeldchip een hogere kwaliteit en een betere lichtgevoeligheid bieden. Dat vertaalt zich vooral in beelden die ‘filmischer’ overkomen, waarbij wordt scherp gesteld op een onderwerp op de voorgrond en de achtergrond onscherp blijft.
Op sites als Vimeo (heimat van videofanaten) maar ook steeds vaker gewoon in tv-producties zie je regelmatig videofragmenten met die beperkte scherptediepte opduiken. Logisch ergens, want hetzelfde effect was tot voor kort enkel mogelijk met dure professionele camera’s. Iedereen leeft zich nu een beetje uit.
Ook de standaardlens van de VG-20 laat toe om te filmen met zo’n beperktere scherptediepte. Maar het kleinste diafragmagetal is f/3,5, wat betekent dat je niet altijd zo’n dramatisch kleine scherptediepte krijgt. Bij pakweg een reflexcamera van Canon of Nikon kun je dan opteren voor een lens met een veel kleiner diafragmagetal, maar voorlopig heb je voor qua E-Mount-lenzen niet zo grote keuze in lenzen – zeker niet met ingebouwde beeldstabilisatie.
Het grote voordeel van de NEX-VG20 ten opzichte van een klassieke videocamera – dat je kunt kiezen uit meerdere objectieven – is dus relatief. Dat gaat wel veranderen, want Sony en partners als Carl Zeiss en SLR Magic hebben zich geëngageerd om het lensaanbod voor het NEX-platform danig uit te breiden. Toch zal de VG-20 niet populaire film-SLR's evenaren, omdat de gebruikte beeldsensor bij Sony kleiner is dan bij camera's met een beeldchip op volledige grootte.
,
Het klinkt misschien alsof er weinig reden is om voor een VG-20 te gaan in plaats van een ‘gewone’ videocamera. Maar laten we duidelijk zijn: de videobeelden die je met deze camera maakt zijn stukken beter en mooier dan pakweg met een Handycam. De sensor die bijna 20 keer groter is dan de beeldchip in een videocamera is daar niet vreemd aan. Ik maakte een aantal testopnames, zowel binnen als buiten.
Zeker de buitenopnames (voornamelijk op een bewolkte, donkere dag) vond ik heel sterk, scherp en met een grote dynamiek. Daarbij viel het op dat de autofocus beter presteert dan bij de eerder slome VG-10. Dat gezegd zijnde: afhankelijk van de situatie ga je de beste resultaten behalen door manueel scherp te stellen.
Binnen was de beeldkwaliteit eerder gewoon goed. Ik was bijvoorbeeld niet altijd even tevreden over de automatische witbalansfunctie, die vooral bij kunstlicht te gele beelden levert. Het is gelukkig relatief eenvoudig om de witbalans manueel bij te stellen, via een draaiknopje onderaan de camera.
Bij mindere lichtomstandigheden merk je aan het ruisgehalte sowieso dat de VG-20 zich netjes situeert tussen videocamera’s met een kleine sensors en duurdere reflexcamera’s met een grote fullframe-beeldchip – ook qua prijs trouwens.
Het is trouwens een aanrader om het standaard ingeschakelde filmeffect uit te zetten, want die zorgt voor overgesatueerde kleuren die echt onnatuurlijk overkomen.
Je kunt de VG-20 perfect in de automatische stand gebruiken, maar eigenlijk is dit echt een camera die roept om (deels) manueel te worden ingesteld. Sony laat dat ook toe, met een draaiknop waaraan je een functie kunt toewijzen, en knoppen om de iris en shutter in te stellen.
Mijn grootste kritiek is dat zowel de draaiknop (te klein) als de twee andere knoppen (slechte plaatsing en verzonken) ergonomisch tegenvallen. Tijdens het filmen moest ik ook te vaak in het warrige menusysteem duiken om een instelling aan te passen. Ik zou liever enkele goede knoppen meer zien en een slimmer menusysteem met meer relevante opties.
,
Nog een nieuwigheid is de microfoon, die nu in 5.1-surround opneemt. Hier heeft de VG-20 een streep voor op andere non-professionele camera’s. Opnames zijn helder en van uitstekende kwaliteit, en als je niet voor surround wil gaan kun je opteren voor een goede stereomodus.
De indrukwekkend ogende microfoon dubbelt trouwens als handvat die – in combinatie met een tweede bovenliggende opnameknop – de camera heel bruikbaar maakt voor opnames laag bij de grond.
Je moet in elk geval geen schrik hebben om deze camera te experimenteren en er mee op sjok te gaan. De bouwkwaliteit van de camerabehuizing is prima.
,
Uiteindelijk is de VG-20 op verschillende vlakken een verbetering ten opzichte van de VG-10. Wel blijft het een videocamera die bij momenten een sterk vis-noch-vlees-gevoel uitstraalt.
Het is echt niet geschikt voor mensen die snel wat beelden willen maken zonder in de instellingen te duiken. Zoomen kun je bijvoorbeeld enkel manueel. Tegelijkertijd zullen videoliefhebbers die graag alles zelf regelen zullen toch teleurgesteld zijn door het gebrek aan (gemakkelijke) controle.
