Door Soms kan een merk pech hebben. In de enorme stroom hoofdtelefoons die elke maand op de wereld worden losgelaten, heb je af en toe toestellen die onder de radar blijven. Neem nu deze RP-HD10.
Ergens in de zomer van 2015 arriveerde op onze redactie een anonieme doos uit Japan, met binnenin een vriendelijk handgeschreven briefje of we deze koptelefoon eens willen proberen. Helaas, in de volle drukte net voor IFA en omdat er net een hele reeks producten op test waren, verzeilde de Panasonic-koptelefoon tussen de vaste collectie test-hoofdtelefoons. Die verzameling is groot genoeg dat een hoofdtelefoon er effectief in verloren raakt (wat misschien aangeeft dat het tijd is om op te ruimen, maar dat is een ander verhaal).
Of misschien lag het aan de weinig aansprekende verpakking, het feit dat er op dat moment geen duidelijkheid was over Panasonic de koptelefoon effectief zou uitbrengen, of de initiële uitstraling van de RP-HD10, die niet echt deed vermoeden dat deze koptelefoon op één of andere manier speciaal was. Bleek dat even niet te kloppen.
,
Een grote collectie hoofdtelefoons is een beetje als de zee. Er is altijd beweging, en af en toe komt er iets bovendrijven. Zo spoelde op een bepaalde moment de Panasonic opnieuw aan bij mijn werktafel. Zonder er echt bij na te denken – als je niet goed oplet, lijkt de RP-HD10 op de geliefde Audio-Technics ATH-MSR7 – werd hij op het hoofd gezet.
Wat bleek bijna onmiddellijk? Dit is een zéér comfortabele hoofdtelefoon. Toen even later bij ons redactiebezoek aan de Panasonic Convention in Frankfurt (het jaarlijkse Europese persmoment van het merk) duidelijk werd dat de RP-HD10 effectief naar de markt komt, kwam hij uiteindelijk toch op de review-lijst te staan. “Missie geslaagd”, kunnen ze eindelijk in Tokyo roepen.
Zoals gezegd springt het ontwerp van de RP-HD10 niet in het oog. Maar accurater zou zijn om te stellen dat de Panasonic-ingenieurs voor een zeer klassiek uiterlijk kozen, een design dat sterk doet denken aan hifi-hoofdtelefoons uit het verre verleden. Een keuze die eigenlijk goed past bij het merk, want Panasonic geeft de voorkeur aan conservatieve designkeuzes boven grensverleggende. Het gaat liever voor een solide, ingetogen degelijkheid die de Japanners graag uitstralen, waarbij kleine details het hart moeten doen smelten.
Dat is zeker zo bij de gesloten RP-HD10. Neem nu de zwarte driverbehuizingen: het valt eerst helemaal niet op dat ze uit metaal zijn gemaakt, al is er wel een subtiele camfer (een afgevijld randje) rondom die het onderliggende aluminium toont en een streepje elegantie toevoegt.
De oorschelp hangen in een kunststoffenring die de verbinding vormt naar de hoofdband. De verbinding ziet er stevig uit, maar qua luxe-uitstraling was het mooi geweest als dit ook van metaal was.
,
Het is hier ook dat ons oog valt op een van meer ongewone kwaliteiten van de RP-HD10: naast de klassieke op-neer-aanpassing die je op elke hoofdtelefoon tegenkomt, is er een mogelijkheid om de positie van de band vooruit-achteruit te veranderen. Schuif je hiermee, dan bewegen de oorschelpen horizontaal. Door die optie toe te voegen, kun je de Panasonic-hoofdtelefoon nog beter op je oren laten passen.
Aangezien de pasvorm bij een gesloten hoofdtelefoon een grote impact heeft op de klank, kan dit een positieve extra zijn. Bij ons weten is dit de eerste keer dat deze aanpassing mogelijk is op een hoofdtelefoon. In alle eerlijkheid zijn we er nog niet uit of het echt zo’n meerwaarde heeft. In de nulstand paste de RP-HD10 al prima; misschien dat iemand met wat andere oren wel heel blij is met de mogelijkheid om de oorschelpen horizontaal te verschuiven.
,
Het comfortabelste onderdeel van de RP-H10 is zonder twijfel de hoofdband. Aan de binnenkant is het zeer dik gewatteerd, waardoor de koptelefoon bijzonder zacht op je hoofd ligt. Testers met weinig haar vinden dat extra leuk. De afwerking in namaakleder is aan de bovenkant bijzonder mooi, met het aangename effect van wat versleten te zijn. Kijk je naar de oorkussens, dan lijken ze misschien te dun. Zet je de koptelefoon op, dan blijkt het toch allemaal zeer zacht te voelen.
De RP-H10 zit goed op en rond de oren, met een prima passieve isolatie tot gevolg. Buitengeluid wordt uitstekend geweerd. Is dit dan een hoofdtelefoon voor thuis of voor onderweg? Heel duidelijk is Panasonic daar niet over. Maar gegeven die goede isolatie en de goede pasvorm, lijkt het ons geen probleem om hem mee op te trein te nemen. In doos steekt in elk geval een kabel van 1,2 en een van 3 meter.
Het hoge comfortgehalte is er omdat Panasonic een goed evenwicht weet te vinden qua druk op de oren. De RP-HD10 zit stevig op je oren (zeker als je hem goed instelt) maar oefent niet te veel kracht uit. Daardoor blijven de oren frisser dan je zou vermoeden als je die (synthetisch) lederen oorkussens ziet.
,
Op muzikaal vlak pakt de RP-HD10 uit met bijzondere 50-mm drivers die Panasonic speciaal voor deze hoofdtelefoon ontwikkelde. De specificaties lezen heel indrukwekkend, met een frequentiebereik van 4 Hz tot 50 kHz. De driver gebruikt een techniek die Panasonic Multi-layer Film (MLF) noemt, waarbij meerdere lagen worden toegepast om resonantie tegen te gaan.
Het idee is dat het drivermembraam stugger wordt en dus niet te veel ‘natrilt’ en zeer responsief is. Als je in het oorkussen tuurt, zie je dat de driver er best bijzonder uitziet, met allemaal lijntjes die in een boog naar buiten lopen.
Overigens, toen we de 1.200-euro kostende Technics EAH-T700 op bezoek kregen, zagen we diezelfde driverconstructie – al zullen we niet beweren dat de veel duurdere T700 dezelfde driver bevat als de RP-HD10. Bij de T700 is er trouwens een aparte tweeter toegevoegd (!) om nog hogere frequenties te halen. Of dat zinvol is, laten we voor de recensie van het Technics-topmodel.
,
Maar hoe klinkt de koptelefoon? Met een impedantie van 18 ohm en een lage gevoeligheid van 92 dB/mW zou je nog kunnen twijfelen of je hem zomaar op een mobiel toestel kunt aansluiten. Maar in de praktijk was dat geen probleem op de Huawei Mate 8 en de HTC 10 (die weliswaar een krachtige hoofdtelefoonversterker bezit)
Omdat de RP-HD10 best lang rondslingerde op de redactie is hij wel met meerdere versterkers gebruikt, het meest recent met de Chord Mojo. Een prima combinatie was dat, maar de Mojo is dan ook dik in orde.
De RP-HD10 klinkt Japans, maar niet té. Hoewel de hogere midtonen en het hoog niet zo prominent zijn als bij de MSR7, worden ze ten opzichte van pakweg een Bowers & Wilkins P5 of P7 veel directer aangebracht. Dat is een vrij fundamentele keuze van Panasonic, die sommigen wél, sommigen niet zullen smaken.
Tegelijkertijd is de RP-HD10 niet zo agressief als bovenstaande beschrijving laat uitschijnen. Panasonic streefde naar een zekere neutraliteit, en dat is wel gelukt. Je kunt ook uren luisteren naar deze koptelefoon, iets dat bij een zeer heldere (in het Engels spreken ze van een klank die ‘hot’ is) koptelefoon lastiger is. De RP-HD10 gaat ook laag.
Luister bijvoorbeeld naar ‘The Heart of Noise, Pt.1’ van Jean-Michel Jarre, en je zal opkijken van hoe diep de drivers duiken. Bij de diepste bas is er weliswaar een merkbaar verlies van controle, maar dat is bij een track zoals deze (of bij ‘If Rah’ van Underworld) niet zo erg. Dat (enkel) de diepste bassen wat wolliger klinken, verhoogt in dit geval de fun-factor. Het levert een stevige onderbouw voor het prominent midhoog.
Maar hoe zit het bijvoorbeeld met klassiek? Voor een gesloten hoofdtelefoon levert de Panasonic een vrij ruime soundstage met een goede plaatsing van de instrumenten, wat wel belangrijk is voor dit genre. De nieuwste uitgave van de talentvolle cellist Marie-Elisabeth Hecker (‘Brahms: Cello Sonatas’) klinkt best goed op de RP-HD10, met een heel mooie weergave van de dramatische cello, in het bijzonder als de jonge Hecker naar de hogere tonen gaat. De piano van Martin Helmchen (overigens haar echtgenoot) dartelt door haar spel heen, met hier en daar bij een lage noot die lichte wolligheid. Maar toch, de RP-HD10 lijkt wel getuned voor dit soort muziek.
Schakelen we snel over naar ‘The Community of Hope’ van PJ Harvey, dan blijkt de Panasonic ook geen schrik te hebben van rockmuziek. Dat stemweergave een sterk punt is van de RP-HD10 blijkt opnieuw. Polly-Jean’s stem springt er uit, zonder te verdwijnen in de vervormde gitaren. Backing vocals, de percussie en hier en daar wat losse klankjes hebben elk hun eigen plaats op de soundstage. Het is weer een zeer goed geproducete album van de contraire zangeres-gitarist uit Dorset, maar die bijvoorbeeld op de Meze 99 Classics-hoofdtelefoon (die we ook in test hebben) heel wat rommeliger overkomt.
,
De RP-HD10 is een van die hoofdtelefoons die bewijst dat je geen kapitalen hoeft uit te geven om te genieten van een goede geluidskwaliteit. Net zoals bij de (meer heldere) Audio-Technica MSR7 zit je hier met een gesloten koptelefoon die echt veel beter klinkt dan je zou verwachten voor zijn prijspunt. Hij heeft karakter, dat wel. Dat hij bovendien bijzonder goed zit en zeer comfortabel is, maakt hem echt een koopje.
