Door Laten we maar meteen van start gaan door te bevestigen dat de verschillen tussen de M1 en de M1BT nogal gering zijn. Door in onze review van de Fidelio M1 te duiken – klik daarvoor hier – ontdek je al veel over de kwaliteiten van zijn draadloze tweeling. Ben je geïnteresseerd in de Bluetooth-versie, loer dan toch eerst even naar de test van de M1.
Net als de M1 is de M1BT een kleine hoofdtelefoon die je op liever dan over je oren draagt. Trouw aan het Fidelio-credo is de M1BT een goed afgewerkt product, al oogt de bouwkwaliteit toch net iets minder dan pakweg de Philips X1- (lees hier de test) of de nieuwe Fidelio L2-hoofdtelefoon.
Niettemin we zijn er vrij van overtuigd dat de M1BT tegen een stootje kan, en het geheel oogt allesbehalve goedkoop. De met leder omwikkelde hoofdband en de metalen ringen die de band verbinden met de oorschelpen zien er prima uit. Een medewerker van Philips maakte ons wijs dat die ringen gefabriceerd worden door Tissot. Zeker weten we dat niet, maar ze ogen in elk geval zeer kwalitatief.
Ook handig vinden we de indicatiestreepjes zodat je de hoofdband altijd juist kan instellen. Een mobiele hoofdtelefoon wordt nu eenmaal wel vaker tijdens transport in- en uit elkaar geschoven. Dankzij de streepjes kan je de M1BT snel opnieuw en symmetrisch op de juiste grootte instellen.
,
Uiteraard zijn er wel wat verschillen met de M1, ook visueel. Om te beginnen is de M1BT iets zwaarder, maar eigenlijk voel je die 70 gram extra niet echt. Met zijn totaalgewicht van 285 gram is deze Philips geen vedergewicht, maar hij is voldoende licht om een hele dag op je hoofd te houden.
In termen van comfort vinden we dat Philips het perfecte evenwicht heeft gevonden op vlak van druk. De M1BT zit vrij goed geklemd op het hoofd, zodat je hem bij het trekken van een sprint richting sluitende treindeur niet kwijtraakt. Omgevingsgeluid wordt voor een on-ear ook vrij goed weggefiltert. Voor een betere akoestische afsluiting zal je moeten grijpen naar een gesloten over de oren-model.
Tegelijkertijd wordt er ook niet teveel druk uitgeoefend op de oren en zijn de oorschelpen voldoende zacht, zodat je inderdaad de M1BT comfortabel urenlang kan dragen. Oorbroei is ook niet zo'n probleem, al is het niet helemaal te vermijden met de lederen afwerking op de earpads. Maar het blijft een on-earhoofdtelefoon, en dat minimaliseert de warmte-ontwikkeling ten opzichte van meer gesloten hoofdtelefoons, zoals pakweg de Fidelio L2 of de Bowers & Wilkins P7 (lees hier de test).
,
Het grote verschilpunt met de M1 is natuurlijk dat je de M1BT draadloos kan verbinden met een bron zoals een smartphone of tablet. Via Bluetooth uiteraard, waar dacht je anders dat die 'BT' toevoeging vandaan kwam?
Omdat er bij Bluetooth wat meer aan te pas komt dan bij een bekabelde hoofdtelefoon, zijn er op de M1BT ook wat meer lichtjes en knopjes dan bij de M1. Alles is geconcentreerd aan de rechterzijde, incluis de micro-USB-aansluiting om het ding op te laden. Handig dat Philips voor deze aansluiting gaat, want dat betekent dat je op reis de hoofdtelefoon met dezelfde lader als je telefoon van stroom kan voorzien.
De hoofdtelefoon inschakelen doet je door de volledige zijkant, uitgevoerd met een chique rooster, in te duwen. Om een connectie te maken met een smartphone, hou je dezelfde knop wat langer ingedrukt, totdat twee ledjes van wit naar blauw alterneren. We hebben de M1BT gekoppeld aan een Samsung Galaxy Note 3, iPad, LG G Pad 8.3 en een iMac. Bij elk van die toestellen was de verbinding zo gefikst – en dat is zeker niet bij elk Bluetooth-apparaat het geval.
Het enige wat we echt missen is NFC. Het is geen absolute must, maar wel handig om het verbinden nog eenvoudiger te maken. NFC vind je bijvoorbeeld wel bij gelijkgeprijsde Sony-hoofdtelefoons en het is geen grote kost, dus we hopen dat Philips bij de volgende versie van deze hoofdtelefoon het gewoon toevoegt.
Tijdens onze tests bleef de M1BT vele uren trouw dienst doen. Mocht de batterij onderweg toch de geest geven, kan je alsnog overschakelen op het meegeleverde kabeltje met 3,5 mm jack. Mooi.
,
Het bedienen van een Bluetooth-hoofdtelefoon kan je meestal op de telefoon of op de hoofdtelefoon. Beide methodes zijn mogelijk, doorgaans. Maar het is wel zo dat heel wat controls op Bluetooth-hoofdtelefoons niet altijd zo intuïtief zijn, wat lastig is aangezien je de knoppen tijdens het gebruik niet ziet.
Maar Philips heeft z'n huiswerk gedaan en de bediening van de M1BT is zeer goed uitgekiend. Aan de rechterzijde is er een draaiknop met een uitstulpsel en die het perfecte formaat heeft zodat je de knop altijd meteen vindt. Draaien is het volume veranderen, terwijl een knop op het uitstulpsel een snelle manier biedt om een track vooruit te springen (1 x drukken) of eentje terug te gaan (2 x snel drukken).
En dan de klank… We sluiten de M1BT draadloos aan, eerst op de iMac en dan op de Galaxy Note 3, en drukken op play om onze Spotify-afspeellijst van favoriete testtracks aan 320 kbit/s het revue te laten passeren. Ook een resem lossless ALAC-bestanden komen aan bod.
Misschien lijkt dat laatste wat overbodig, daar tijdens de draadloze overdracht via Bluetooth alle audio gehercodeerd wordt naar (meestal) AAC of (huiver) SBC. Maar dat is net een extra reden om met kwalitatieve bestanden te werken, want hoe beter het bronmateriaal hoe beter het eindresultaat. Een MP3 met lage bitrate die gehercodeerd wordt naar AAC zal behoorlijk slecht klinken.
De M1BT heeft bovendien nog een troef: het ondersteunt aptX, een alternatieve codec om audio kwalitatief over Bluetooth te sturen. Nu bestaat aptX in een lossy en een lossless variant, en je weet zelden welk er echt gebruikt wordt. Maar zelfs de lossy variant biedt op papier betere klank dan AAC-codering omdat het een betere codec is en bitrates tot 352 kbit/s levert.
Na uren luisterplezier met deze Philips – en ja, het was plezant – kunnen we een vrij duidelijk profiel schetsen van de hoofdtelefoon. De M1BT toonde zich een zeer competent hoofdtelefoon, met een levendige presentatie en aardig wat detail in het midden en zelfs hoog. Dat laatste klinkt dan ook zelden artificieel of te mager, ook als de MP3's van wat mindere kwaliteit zijn.
Als we dan toch wat opmerkingen mogen maken over de M1BT, dan is het wel dat deze hoofdtelefoon wat ruimtelijkheid mist en het laag naar ons gevoel een klein beetje vetter mocht zijn. Maar door het laag zwaar te accentueren, was wellicht ook de neutrale en aangename Fidelio-klank aangetast. En die klank maakt de M1BT, net zoals zijn Fidelio-spitsbroeders, een hoofdtelefoon die je nooit zal vermoeien.
De kritiek op de ruimtelijkheid is bovendien eigenlijk wat oneerlijk, omdat de M1BT een compacte gesloten on-ear blijft. Voor ruimtelijkheid moet je eerder bij een open hoofdtelefoon zijn, en dat vinden je collega-pendelaars best minder leuk.
En de verschillen met de bekabelde M1? Die zijn er op klankgebied nauwelijks. Je betaalt dus echt extra uitsluitend voor de draadloze muziekoverdracht.
,
Alles in acht genomen is de M1BT een succesvolle adaptatie van de best goede M1. Het is ook een van de eerste hoofdtelefoons met aptX-ondersteuning (Sennheiser en Harman-Kardon zijn anderen), al blijft het nog altijd wat zoeken naar bronapparaten die deze codec ondersteunen.
Los daarvan is deze Philips een zeer comfortabele, relatief lichte en toch solide mobiele hoofdtelefoon met een zeer hoog gebruiksgemak en een ontspannen geluid dat je laat genieten van elke muzieksoort waar wat detail in te horen valt.
De officiële adviesprijs is wat hoog, maar in lijn met concurrerende hoofdtelefoons. Eén ding vinden we wel spijtig: de M1BT is enkel in zwart beschikbaar, terwijl de M1 in een aantal aantrekkelijke kleuren te vinden is. Misschien toch iets aan doen, Philips?
