Door Robert Rodriguez’ geniale, zinderende en lichtjes zieke misdaadprent Sin City was in 2005 zo’n beetje de Pulp Fiction van een nieuwe generatie. Met dat verschil dat het materiaal waarop de cineast zijn film baseerde geen obscure misdaadromannetjes waren, maar een reeks graphic novels die op zich al erg hip waren toen de film in de zalen kwam.
Dat had dus goed fout kunnen gaan. Maar Sin City is tegelijkertijd een zeer natuurgetrouwe adaptatie van Frank Millers strip (de meeste scènes zijn shot per shot identiek aan het beeldverhaal) én een filmisch statement op zich. Niet moeilijk, want de strip was op zich al een papieren hommage aan de film noir en de film graait gewoon mee in die trommel.
De film is net als de strip in zwart-wit, maar sommige accenten (bloed, rode lippen, bepaalde kledingstukken, de Yellow Bastard) werden net onwaarschijnijk fel ingekleurd. Dat komt deels omdat het ook in de strip gebeurt, maar het is evengoed een beproefde stijltruc in de cinema, die voor het eerst in volle glorie werd gebruikt in Francis Ford Coppola’s Rumble Fish.
Zaterdag 4 mei op BBC 2 om 0u05
