Door Nauwelijks twee jaar na het baanbrekende Die Hard bleef het vervolg braaf binnen de grenzen van de actiefilmformule. Maar dat is niet zo erg, want regisseur Renny Harlin wist de conventies van het actiegenre virtuoos te bespelen met deze Die Hard 2: Die Harder (1990).
Veel van de elementen die van de orginele Die Hard een klassieker maakten, werden in de opvolger gewoon naar een groter plan gevoerd: hoofdfiguur John McClane komt opnieuw midden in het plannetje van een tros terroristen terecht, moet als eenzaat tegen een grote overmacht een mini-guerrilliaoorlogje uitvechten, en zegeviert uiteindelijk met een halvelings tot pulp geslagen lijf.
Het grote verschil dat Die Hard 2 maakt is de omvang: de locatie is deze keer een luchthaven, waar de booswichten de luchtverkeersleiding overnemen en zo een tiental vliegtuigen die op landen staan in hun greep houden. Hun eis is de bevrijding van een eveneens via het vliegtuig uitgeleverde drugdealer (Franco Nero), maar die heeft relatief weinig belang in het verhaal. Het is de explosieve en vaak gewelddadige actie die hier – na het origineel, dat eerder een suspensethriller verpakt als een actiefilm was – resoluut de boventoon krijgt.
We herinneren ons nog dat Bruce Willis na de release van de film tegen de Hollywoodpers bezwoer dat hij nooit meer in de huid van hoofdpersonage John McClane zou kruipen. “De volgende zou zich al op een ruimtestation of zoiets moeten afspelen”, zei hij toen. Maar krap vier jaar later deed hij het toch weer met Die Hard with a Vengeance, gevolgd door nakomertje Live Free or Die Hard (2007).
Vrijdag 29 juli, 2BE, 22u30
