Door Meestal doen we in deze rubriek een duidelijke reden uit de doeken om een bepaalde film te bekijken of hem op zijn minst op je digicorder te hijsen, maar voor deze mogen we daar een beetje van afwijken: Woody Allens Manhattan moet je gewoon bekijken omdat hij Woody Allens Manhattan is. Het is, meer dan ooit balancerend op het slappe koord tussen scherpzinnigheid en comedy, de primordiale Allenfilm, ook al omdat de auteur er zelf nog de hoofdrol in speelde en de prent dus het cachet heeft van een lichtende blik in diens ziel.
De humor zit hem vaak in de nogal onwaarschijnlijke rode draad: een 42-jarige schrijver (Allen zelf dus) heeft een relatie met een laatstejaarsscholiere (Mariel Hemingway), en hij is degene die gedurende een goed stuk van de film de relatie wil verbreken. Want hij vindt dat hij nooit op zal kunnen tegen haar onmetelijke adoratie voor hem.
Allen draaide de film in een stijlvol zwart-wit, en liet het New Yorkse eiland er zelf ook een rol in spelen: de achtergronden vormen samen een soort toeristisch bezoek aan Manhattan, met onder meer het Guggenheim en Central Park.
Maandag 17 juni op MGM Movie Channel om 22u40
