Door Het derde deel van The Hobbit ging ergens altijd lastig worden. Toen regisseur Peter Jacksons aankondigde dat de 360-pagina tellende The Hobbit-boek vertaalt zou worden naar een trilogie, was er veel vrees dat er gewoonweg niet genoeg verhaal zou zijn voor drie films.
Jackson probeerde dat probleem te voorkomen op door bepaalde passages heel sterk uit te breiden en zelfs nieuwe personages te introduceren. Tauriel, gespeeld door Evangeline Lilly, is bijvoorbeeld een dappere elvenvrouw die in het boek niet voorkomt maar wel in de film heel centraal staat. Ze fungeert als love interest voor zowel Legolas – in zijn geval onbeantwoord – en voor de dwerg Kili.
Het was een controversiële beslissing van Jackson, zeker bij die-hard Tolkien-fans, maar heeft er inderdaad voor gezorgd dat de Hobbits-films meer om lijf hebben. Er werd ook geput uit andere werken van Tolkien, die de auteur na The Hobbit schreef en die een aanvulling vormden op het verhaal.
In The Hobbit: The Battle of Five Armies barst de actie meteen los. Als voorgerecht serveert Jackson meteen de aanval van Smaug op Laketown – een stuk dat even goed het einde van The Hobbit: Desolation of Smaug hadden kunnen zijn.
De rest van The Battle of Five Armies draait voornamelijk rond de strijd om het behoud van de Lonely Mountain, de dwergenstad in de berg met bijhorende berg goud die door Bilbo en een bende dwergen aangevoerd door Thorin op Smaug heroverd werd. Hoe Thorin snel door zijn plotse rijkdom begint door te draaien – de ‘drakenziekte’ – en vriend en vijand niet langer uit elkaar houdt, is een belangrijk maar niet altijd overtuigend deel van het verhaal. Bilbo speelt hierin een wat hulpeloze rol.
Veel boeiender wordt het als er effectief slag wordt geleverd om de Lonely Mountain, waarbij zowel de mensen van Laketown, een boselvenleger, een bende boze dwergen en heel wat orcs. Simultaan is er een episch gevecht aan de gang in Dol Guldur tussen Sauron en de Witte Raad. Kortom, veel rustpauzes zijn er niet en in de massascenes gebeurt er constant iets. Jackson trekt misschien wel te sterk de kaart van de overtreffende trap, ‘de volgende vijand is nog groter’.
The Hobbit: The Battle of Five Armies is echt een film om ook groot scherm te bekijken, niet in het minst omdat je dan echt kan genieten van de Nieuw-Zeelandse natuur. En met een mooie surroundopstelling, want de DTS-HD Master Audio-soundtrack in 7.1 is fantastisch afgemixt. De audiovisuele kracht en effecten zijn dan ook stukken groter en beter dan de acteerprestaties en het verhaal.
Bij de vorige twee Hobbits– en zeker bij het eerste deel – had je regelmatig het gevoel dat de film kon ingekort worden. Dat het niet van alle vet ontdaan was en dat een strakkere montage een groot verschil zou maken. Bij The Battle of Five Armies is dat probleem niet weg, maar door de focus op actie kan je het beter negeren.
,
De derde Hobbit-films is – zoals wel vaker bij trilogieën – het deel waarin alles wordt afgehandeld. Als je van de vorige twee hield en wil weten hoe het afloopt, dan heb je weinig keuze: kopen die handel. De film zit ook propvol verwijzingen naar In de Ban van de Ring, veel explicieter dan in het boek. Zo is Saruman hier nog goed, maar zie je de kiemen van zijn verleiding door Sauron. En er is ook de Ring natuurlijk, maar die lijkt tijdens de film zelf onbelangrijk.
Het is ook een film die je best bekijkt met deel 2 nog vers in het heugen. Het is zelfs een heel idee om die twee op Blu-ray meteen achter elkaar te bekijken. Ze passen naadloos op elkaar. Je moet dan wel een 5 1/2-tal uur van je leven vrijmaken, want The Hobbit: The Battle of Five Armies is maar iets korter dan zijn bijna 3-uur durende voorganger.
