Door Als iemand je vraagt om te kiezen tussen je gezin of een jarenlange vlucht in het oneindige, dan is de keuze voor u en ik wellicht snel gemaakt. Een half decennium vertoeven in een sardineblikje, levend van stinkende lucht en gerecycleerde urine, we weten allemaal wel beter. Maar voor Cooper (een overstoere Matthew McConaughey) liggen de kaarten anders. De Aarde is om zeep en trouwens, hij heeft toch heel die NASA-training doorlopen om astronaut te worden, dus: waarom niet?
Natuurlijk is Interstellar allesbehalve zo luchtig. Met een regisseur als Christopher Nolan (Memento, de Dark Knight-trilogie en Inception) moet je geen grappenfilm verwachten, wél een poging om de kijker te onderhouden met een intelligent en niet altijd eenvoudig verhaal. Zie ook: Inception. De kern van het verhaal draait rond de zoektocht van Cooper naar een betere wereld voor zijn dochter en zoon – al lijkt onze pater familias al bij al minder begaan met zoonlief. Die is immers 'slechts' boer, terwijl dochter Murphy een kindgenie is die spoken ziet in haar slaapkamer.
Op zich zou een ouder al bezorgd zijn om dat laatste, ware het niet dat gezin Cooper woont in een wereld die er niet echt goed aan toe is. Door allerlei slechts vaagweg uitgesproken calamiteiten gaat het slecht met Moeder Aarde en is de V.S. (en wellicht de rest van de wereld, maar wie zal het zeggen?) teruggekeerd naar een agrarische samenleving. “Ingenieurs hebben we langer niet nodig”, zegt een schoolhoofd tegen Coop, wat nogal niet diplomatisch is gegeven dat hij spreekt tegen een voormalige astronaut.
De spokende slaapkamer van Murphy geeft Cooper echter de kans om het laatste ruimtetuig te besturen – ja, die sprong in het verhaal moet u maar zelf aanschouwen – met een missie om de aarde te redden. Er is immers een mysterieuze warphole verschenen in het zonnestelsel, waarlangs nieuwe planeten plots bereikbaar zijn. De ruimte is immers héél groot en zonder zo’n snelkoppeling zou het jaren, zo niet eeuwen, duren om een andere bewoonbare planeet te vinden.
Waar komt die warp hole vandaan? “Geen idee, het zullen wel behulpzame aliens zijn. Vertrek nu maar, het wordt al aardig laat”, dat is zo wat de teneur bij wat rest van de NASA, met aan het hoofd een antieke Michael Caine. “A propos, we hebben al een expeditie uitgerust, maar we zijn al een tijdje het contact kwijt. Zoek je ze ook even?”, klinkt het even verontrustend net voor de launch.
Wat volgt kan – zo blijkt ook uit vele reacties op Interstellar – wat verwarrend overkomen als je niet geschoold bent in de implicaties van de Einsteinse relativiteitstheorie. Mooi samengevat in de zin: Tijd is relatief.
Maar vergis je niet, want Interstellar is een intelligente science-fictionfilm die op het einde van de rit uiteindelijk draait rond een zeer menselijke verlangen om je ouder/kind terug te zien. McConaughey zet een goede vertolking neer van een man die realiseert hoe hard hij ook probeert, hij toch letterlijk tijd verliest.
,
Visueel is Interstellar even verbluffend, al zullen fans van lasergeweren en ruimtegevechten hier op hun honger blijven zitten. De astronomische fenomenen en de planeten zijn echter heel realistisch vormgegeven, en met zekere de twee robots die de expeditie vergezellen zijn unieke verschijningen. En de soundtrack, die is van Hans Zimmer. Een componist die heel wat films van muziek voorziet en daarbij soms geweldig werk aflevert – en soms nauwelijks moeite doet. Voor Interstellar had Zimmer gelukkig wel de nodige inspiratie, want de soundtrack is zelfs zo goed dat we hem al een paar los hebben beluisterd.
Net zoals Inception is Interstellar geen evidente SF-film. Maar hij is ook niet opzettelijk vaag – zoals, we noemen maar een naam, 2001: A Space Oddessey – wat hem genietbaar maakt voor een brede publiek. Ja, ook mensen die de pest hebben aan robots, raketten en heel die science-fictiongedoe. Op het einde van de rit is het een film over een vader en een dochter die elkaar graag zien, maar dat eerst niet willen en daarna niet kunnen uiten. Mooi.
