Door Documentaires waren nog nooit zo populair als de afgelopen tien jaar, en de technieken die daarin worden gebruikt duiken ook stilaan op in fictiewerken. We zagen het bijvoorbeeld in de geweldige HBO-Irakserie Generation Kill, maar Matteo Garrone’s Gomorra schrijdt nog een eindje verder over de ijle grens tussen feit en fictie.
De film doorprikt ook het geromantiseerde beeld dat de Amerikaanse cinema over Italiaanse gangsters heeft opgehangen. De heren uit The Godfather en The Sopranos kunnen mooi praten met hun erecodes en hun lollige oneliners terwijl ze iemand een kogel door de kop jagen, maar de gevolgen die hun wereldwijde organisatie heeft op de gewone man zie je in Gomorra.
Garrone maakte er een film in een rauwe cinéma vérité-stijl van, waarin de invloed van de Camorrabende op het dagelijkse leven in en rond Napels wordt verteld vanuit het standpunt van vijf hoofdpersonages.
Er is de jonge leeuw die zijn eerste moord moet plegen om toegang te krijgen tot de familie, de twee heethoofden die teveel naar Scarface hebben gekeken en niet beseffen in welk ongeluk ze dreigen te lopen, de geldschieter die per ongeluk in een bendeoorlog terechtkomt, de lepe directeur die toxisch afval dumpt en daar nog geld mee verdient ook, en de eigenaar van een naaiatelier die in de problemen komt omdat hij ook in het geheim voor de Chinezen werkt.
Je had ongetwijfeld al begrepen dat het voor een paar van deze personages niet zo mooi afloopt, en hun executies zullen niet glamoureus zijn. Taaie film, waarin de harde leer achter de ongeschreven wetten van de Italiaanse maffia (één woord: overleven!) met een botte spade wordt opgegraven.
Zondag 9 juni op Canvas om 21u15
