Door Dat de naam van David Lynch al enkele decennia vlot over de tong rolt in studentencafés, liefst zo tegen het sluitingsuur, heeft hij vooral aan deze prent te danken. De meester greep het cinemapubliek anno 1986 al meteen bij de strot met de openingsscène van Blue Velvet, waarin de camera zachtjes over de malse rozenstruiken van een buitenwijkbungalow kruipt terwijl de door Bobby Vinton uitgevoerde titelsong door de speakers knalt, om te eindigen bij dat inmiddels legendarische afgesneden oor.
En wat volgt is natuurlijk nog gestoorder. Door de ogen van hoofdpersonage Jeffrey Beaumont (Kyle McLachlan) graaft de kijker een surreële onderwereld onder het vredige Amerikaanse suburbia bloot, en die is niet altijd prettig om naar te kijken. Voor wie Blue Velvet heeft gezien, en we hopen dat stilaan iederéén tot die groep behoort, hebben bubblegumdeuntjes als Roy Orbisons In Dreams voorgoed een macaber tintje.
Lynch maakte voor Blue Velvet al een paar knap gestoorde films, zoals Eraserhead, The Elephant Man en Dune, maar met deze prent zette hij voorgoed zijn eigen vocabularium neer. Hier zit dus de oorsprong voor zijn latere meesterwerken, zoals Wild At Heart, Twin Peaks, Lost Highway en Mulholland Drive.
Zaterdag 21 januari op Canvas om 23u50
