Door Waar blijft die verlossende retropower voor Steven Seagal? Opdraven in een film van Quentin Tarantino of Robert Rodriguez hielp al (eventjes) voor John Travolta (Pulp Fiction), Pam Grier (Jackie Brown) en Mickey Rourke (Sin City).
Maar de ouwetjes die opdraafden in Machete, dat onwaarschijnlijke stukje grand guignol dat Rodriguez vorig jaar op ons losliet, sloegen er vreemd genoeg geen klinkende munt uit: zowel Don Johnson als Steven Seagal bleven hun oude, door de tijd gepasseerde zelf.
Het probleem met Seagal, die in de late jaren ’80 nog bijna in één teugje adem mee kon genoemd worden met actiehelden als Sylvester Stallone en Arnold Schwarzenegger, is wellicht dat hij al die tijd te hard zijn best heeft gedaan om het peil van zijn gloriedagen aan te houden. Want spiek maar eens op imdb.com: de man is, zelfs ver voorbij de vijftig, nog altijd reuze productief, en het is nog steeds in het soort ongeremde exploitatieprenten waarmee hij destijds bekend werd.
Al zijn liefst achttien van zijn twintig laatste films rechtstreeks op dvd uitgekomen, wat meteen heel wat zegt over hun kwaliteit. Ook deze Kill Switch komt uit dat straight-to-video-rijtje, en we prijzen hem eigenlijk alleen aan omwille van zijn camp-factor: let vooral op het heftig gemaquilleerde, bijna geplastificeerde uiterlijk van de held, die ook het scenario (we vatten het samen in één bijzin: getormenteerde flik gaat achter een seriemoordenaar aan in Memphis) voor zijn rekening nam. Lachen!
Maandag 18 juli, VT4, 21u05
